Primrose Green

Ryley Walker

CD (2015) - Dead Oceans

Kjøp fra: CDON | iTunes | Amazon MP3

Gitaristen, samspelet og tonen

Ein angloamerikansk folkrocktone dyppa i jazz og leduge arrangement.

Av Oddmund Berge

23.09.2015

Eg kikkar på coverbildet og eg tenker på Astral Weeks. Kikkar på bildet og tenker på Van Morrison i 1968, og den heilt spesielle plata han kom med det året, Astral Weeks. På coverbildet kikkar han ned, Van Morrison, tankefull kikkar han ned. Og det er grønt rundt han, og bilde av nokre greiner veks saman med ansiktet hans, og det er litt slørete. Men bildet eg ser på er av Ryley Walker, sittande i ei blomeeng, med nøkleblomar i henda, han kikkar ned, bortvendt, mest sannsynleg tankefull. Og det er grønt rundt han, og bilde av nokre greiner veks saman med han, og det er litt slørete. Det er neppe tilfeldig.

Det er mykje, veldig mykje, 1968 i tonane som Ryley Walker skapar, i 2015. 1968, og 67, og 69, og nokre år til, litt inn på syttitalet. Det er ein folktone der, det er blues der, og det er jazz der, ja ikkje minst jazz der. Og av og til fraserar han slik Van Morrison gjorde, men Ryley Walker har ikkje ei røyst av Morrison-kaliber, på ingen måte. Av og til syng han tonar som kunne vore henta frå ei Tim Buckley plate, men han har ikkje ei røyst av Buckley-kaliber heller, på ingen måte. Og eg kunne ha nemnt Tim Hardin, og eg kunne ha nemnt Nick Drake, men kanskje er det meir rettvist å nemne John Fahey. For han er ein storarta gitarist denne Ryley Walker.

Ein storarta gitarist busett i Chicago som etter kvart har byrja å synge. Som har byrja å lage songar, men kanskje ikkje enno songar som stikk seg kraftig ut. Ikkje slike som Madame George, som I Never Asked To Be Your Mountain, eller som Reason to Believe. Ikkje på nokon måte. Walker lagar allrighte songar han, men ikkje slike. Det som imidlertid er av det gode her, ja kanskje eg kan driste meg til å seie briljante, det er dei lause, leduge, friske og opplagte arrangementa låtane hans har fått. Gjennom utsøkt samspel, mellom folk som har mykje jazz i blodet.

Primrose Green er det andre albumet til Ryley Walker. Det første kom i 2014 og bar namnet All Kinds of You. Mykje av tida fram til dess hadde han nytta til å fingerplukke strengane på sin akustiske gitar, djupt inspirert av John Fahey sin American primitive-tradisjon. Debutalbumet var ikkje utan slikt stoff, halvparten av låtane var instrumentalar, og bar den arven i seg. I nummera der han song var det ein blå folktone som lena seg mot øyregangane. Dette siste har han utvikla vidare på Primrose Green, utan at han heilt har lagt bort det første (det der med American primitive-tradisjonen).

På Primrose Green opplever eg det slik at den engelske folktonen spelar ei like sentral rolle som den amerikanske. Pentangle er eit namn som har komme meg i hu meir enn ein gong når eg har høyrt på plata. Dei hadde jo alltid ein jazzfarge på det dei gjorde, slik altså Walker også har lagt seg til. Summer Dress er kontrabass, trommer og vibrafon i jazzslag med ein el-gitar som riffar og knurrar i rockretning. Love Can Be Cruel er ein eggande konversasjon mellom akustisk gitar og vibrafon, og nokre få sungne men melodisk rammande linjer. Sweet Satisfaction er albumets mest intrikate nummer, ein folkblues med eit godt groove, som verkelig tar fyr i siste halvdel, både tempomessig og el-gitarmessig. Tittelkuttet er vel kanskje låta med mest Van Morrison i seg, ikkje nødvendigvis fordi den har slike ekstraordinært grøderike gitartonar, eller fordi den har eit godt og luftig vesen, men det er noko med tonen i den som gjer meg assosiasjonar som er i slekt med dei eg fekk då eg såg på coverbildet. Eit coverbilde som kanskje er tatt i nærleiken av Kishwaukee river, som renn i nærleiken av der Ryley Walker vaks opp. Han har laga ein song om å tilbringe tid On the Banks of Old Kishwaukee. Det er albumets mest klassisk folk-amerikanske spor. Det gjer seg så absolutt sånn midt inne i der.

Primrose Green: Ei plate å lene seg inntil, vugge i takt til, finne tonen saman med, til å bli glad i, faktisk.

Groovissimo

Helge Lien Trio - Live

Suveren live-plate av Noregs beste pianotrio.

Flere: